در رابطه با برگزاری و شركت در این مجالس مراجع بزرگ تقلید هر كدام به بیان مطالبی پرداخته اند و هر كدام به نحوی به مخالفت با این مجالس پرداخته اند اما سوال مهمی كه در اینجا مطرح می شود چگونگی رفتار و گفتار یك مسلمان در برابر مخالفان و دشمنان است ؟


آنچه از مسلمات مذهب تشیع به حساب می آید دوستی با اهل بیت و همچنین برائت و بیزاری از دشمنان آنان است ، اما هم دوستی اهل بیت و هم بیزاری با دشمنان هر كدام شرائط مخصوص به خود را دارد و بی قانون و قاعده نیست .


آنچه از آیات الهی در رابطه با برائت و بیزاری از دشمنان استخراج می شود لزوم لعن این افراد است كه در آیات متعددی از قرآن مجید به این حقیقت اشاره شده است و گروه های مختلفی توسط خداوند متعال مورد لعن و نفرین قرار گرفته اند، اما لعن و نفرین به دشمنان یك مساله است و فحاشی و ناسزاگویی و به كار بردن الفاظ قبیح و ركیك مسئله دیگری است كه متاسفانه در این گونه مجالس شاهد و نظار آن هستیم.


در قرآن مجید در ارتباط با بیزاری از دشمنان از ابزارهای مختلفی نام برده شده است كه از جمله آنها لعن و دیگری سب است كه به مناسبت برگزاری مراسم عید الزهرا و اتفاقاتی كه در این گونه مراسمات رخ می دهد این دو واژه مورد بررسی قرار می گیرند :


واژه سب:


آنچه مسلم است این است كه دشنام و فحاشی به دشمنان و مخالفان، نه تنها سبب هدایت آنان نخواهد شد ،بلكه در مقابل بر آتش تعصب و دشمنی آنها می افزاید و به همین سبب است كه در قرآن مجید صراحتا به همه مسلمانان دستور داده شده است تا هیچ گاه زبان به فحاشی و دشنام باز نكنند:


وَ لا تَسُبُّوا الَّذینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ كَذلِكَ زَیَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلى‏ رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَیُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا یَعْمَلُونَ: و آنهایى را كه جز خدا مى‏خوانند دشنام مدهید كه آنان از روى دشمنى [و] به نادانى، خدا را دشنام خواهند داد. این گونه براى هر امتى كردارشان را آراستیم. آنگاه بازگشت آنان به سوى پروردگارشان خواهد بود، و ایشان را از آنچه انجام مى‏دادند آگاه خواهد ساخت.( الأنعام :  108)

در روایات اسلامی شیعیان توصیه شده اند كه همانگونه كه ائمه اطهار لب به سخن می گشایند،آنان نیز این مسئله را الگوی زندگی  خود قرار دهند :(همانگونه كه ما سخن می گوییم سخن بگویید و مانند ما رفتار كنید تا براستی شیعه ی ما باشید (مستدرك‏الوسائل، ج 8 ،ص311)


كه این روایات به خوبی یك ویژگی منحصر به فرد شیعیان راستین ائمه را بیان  می كند كه هیچ گاه زبان به دشنام و سخنان ركیك باز نمی كنند، اما در مقابل در روایات اسلامی به این حقیقت نیز اشاره شده است كه به روشنگری در برابر كارها و اعمال آنان پرداخته و خیانت ها و دشمنی های آنان را به صورت صحیح و منطقی برای همه بیان كنید،چنانچه امیر مومنان به اصحاب خود اینگونه فرمودند:


(بر شما روا نمی دانم كه نفرینگر و دشنامگو باشید، و فحش دهید و اظهار نفرت كنید. ولى اگر كارهاى زشت آنان را بیان مى‏كردید و مى‏گفتید كه رفتار و كردارشان چنین و چنان بوده، سخنى درست‏تر گفته و عذرى رساتر آورده بودید)(نهج البلاغه، خطبه 206 ص323)


بسیار جالب است كه در روایتی پیامبر اكرم  حتی دشنام دادن به شیطان را نیز جایز نمی داند و در مقابل می فرماید:(لا تبسوا الشیطان و تعوذوا بالله من شره. شیطان را دشمنان ندهید و از شرش به خدا پناه برید)(میزان الحكمه، ج 4، ص 360).


واژه لعن:


همانگونه كه اشاره شد این واژه در قرآن مجید 41 مرتبه به كار رفته است كه حكایت از جواز به كار بردن این واژه در بیزاری و برائت از دشمنان است، چناچه خداوند متعال گروه های مختلفی را در قران مجید به سبب اعمال و رفتاری كه از آنها سر زده از رحمت خود دور و آنان را لعن كرده است .در شرائط كنونی پیرامون بكار بردن لعن علنی مطالب فراوانی گفته شده است و برخی لعن علنی را به دلیل مساله مهم وحدت شیعه و سنی جایز ندانسته اند.


خلاصه كلام آنكه بیزاری از دشمنان اهل بیت هر گز با فحاشی و به كار بردن كلمات ركیك سنخیتی نداشته و آنچه در این مورد به ما توصیه شده است در ابتدا بیزاری قلبی و در مرحله دوم بیزاری با الفاظی كه در آیات الهی و همچنین روایات اسلامی به ما معرفی شده اند ،می باشد.
-----------------
پی نوشت: اساسا قتل خلیفه دوم روز 9 ربیع الاول نبوده است بلکه بر اساس اعلام اکثر علمای شیعه و مورخان سنی و شیعه تاریخ قتل خلیفه دوم 26 یا 27 دی‌الحجه سال 23 هجری بوده است و روز 9 ربیع الاول روز کشته شدن عمر بن سعد به دست مختار ثقفی است ( کتاب :نهم ربیع، خسارت‌ها و جهالت‌ها)