پرستاري مي تواند يکي از راه هاي قرب به خداوند و دست يابي به کمال انساني باشد. چنين نگرشي به شغل پرستاري، نشاط و علاقه ويژه اي در پرستاران ايجاد مي کند. آنان به کار خود، به عنوان وظيفه اي الهي ـ انساني مي نگرند.
امام خميني رحمه الله، در تقويت اين نگرش، خطاب به پزشکان و پرستاران مي فرمايد:
شما متوجه باشيد که اين شغل را خداي نخواسته آلوده نکنيد به جهات مادي، به جهات دنياي؛ که هم کار کرده باشيد و هم اجر الهي نبرده باشيد.

 شما کاري بکنيد که اين شغل شما الهي باشد، براي خدا باشد.

منافات ندارد اين که براي خدا باشد، لکن به شما هم مثلاً اجري بدهند، اين ها منافات با هم ندارد.

 شما توجه داشته باشيد به اين که با اين بيماران خوش رفتاري کنيد، کمک کنيد و آنها را دلجويي کنيد.

در سخنان معصومين عليهم السلام خدمت به همنوعان، از بهترين عبادت ها و ارزش هاي انساني شمرده شده است؛

چنان که در روايت از امام صادق عليه السلام آمده است:
ما قضي مسلمٌ لمسلمٍ حاجه الا ناداه الله تبارک و تعالي علي ثوابک و لا ارضي لک بدون الجنه.
هيچ مسلماني حاجت مسلمان ديگري را روا نمي سازد، مگر اين که خداوند تبارک و تعالي به او خطاب کند که پاداش تو به عهده من است و کمتر از بهشت برايت نمي پسندم.

تنها کساني مي تواند به شغل پرستاري و مراقبت از بيماران بپردازند که از انگيزه بالا، قدرت تحمل، دلسوزي و بردباري بهره مند باشند.

اين گونه افراد، در ضمير پاک نيک فطرتان جامعه جاي دارند و محبوبيت اجتماعي بالايي مي يابند؛